Hayatınızın lüzumsuzları vardır.
Ne kadar lüzumlu, ne kadar önemli olduklarını hiç düşünmeyen,
düşünselerde yanlış ve eksik düşünenlerdir onlar.
Ama bilmezler...
Olmazsa olmaz sanırlar kendilerini sizin yaşantınız için.
Oysa onlar; sizin için lüzumsuzdurlar, vazgeçilmesi kolay olan,
hatta belki de en gerekli olanlardır.
Lüzumundan fazla yaşantınıza yerleşmiş,
lüzumundan fazla yaşantınızı yönlendirmiş olanlardır.
Aslında hadlerini bilmez hadsizler olarak,
kibirli dünyalarının zavallılarıdır onlar.
Ama bilmezler...
Sorun, onlardan kurtulma isteğinizin azlığı ya da çokluğudur.
Sorun, onları hayatınızdan çıkarma kararını verebilme yeteneğinizdir.
Sorun, vazgeçebilmeyi bilip bilmediğinizdir.
Ne zaman siz sessiz isyanlarınıza eşlik edersiniz,
ne zaman yeter demeyi, hayırlarınızla süslersiniz,
ne zaman lüzumsuz olduklarını onlara hissettirir ve söylersiniz.
O zaman anlarlar sizdeki yok oluşlarını,
o zaman anlarlar geri dönüşlerinin olmadığını,
o zaman anlarlar aslında onların değil sizin onlar için gerekli
ve onların hayatının canlı ve ana rengi olduğunuzu...
O zaman anlarlar kaybettiklerinin kendileri için önemini ve tabiî ki
kendilerinin aslında ne kadar lüzumsuz olduklarını...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder